ႀကံဳရ ဆုံရ ထိုတစ္ည

''ၾကံဳရ ဆုံရ ထိုတစ္ည '' အခ်ိန္ကား ညတစ္နာရီခန္႔။ မိုးကလည္း တဖြဲဖြဲရြာေနေလေသာေၾကာင့္ လမ္းမတစ္ေလ်ာက္ လူသြားလူလာတိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိေနေပသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မတၱရာ- မန္းေလးလမ္းထက္တြင္ ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီးကေတာ့ျဖင့္ မိုးစက္မ်ားကိုအန္တုကာ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္ျဖင့္အေမွာင္ကိုခြင္းကာ တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနလ်ွက္။ ''ဘုရား ဘုရား ငါေတာ့မွားျပီလားမသိဘူး မိုးကလည္းခုမွဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ရြာခ်ရတယ္လို႔ကြာ ဒီလိုမွန္းသိ ဟိုေကာင္ေတြတားကတည္းက အ့ဲမွာပဲ အိပ္လိုက္ပါတယ္'' လူေဇာ္ စိတ္ထဲမွေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သူေန႔လယ္ကတည္းက အလုပ္ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ မန္းေလးကေနမတၱရာသို႔ေရာက္ေနခ့ဲျခင္းပင္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာရင္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကရင္းျဖင့္ ညေနေစာင္းသြားသည္။ သူျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကအတင္းေခၚတာနဲ႔ ဘီယာဆိုင္ခဏလိုက္သြားမိရာမွ ဝ္ိုင္းေကာင္းေနသျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္လို႔ကုန္မွန္းပင္မသိလိုက္။ သူနာရီၾကည့္မိေတာ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီပင္ထိုးေနေခ်ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဒီမွာပဲအိပ္ျပီး မနက္က်မွျပန္ရန္ေျပာေပမယ့္ ငယ္ကတည္းက သူမ်ားအိမ္မွာမအိပ္တတ္တ့ဲသူက ဇြတ္အတင္းျပန္ခ်လာခ့ဲသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ မန္းေလးနဲ႔ မတၱရာဆိုတာကလည္း ဘယ္ေလာက္မွေဝးတာမွမဟုတ္တာ ။ဒီအခ်ိန္ၾကီးသာမသြားဖူးေပမယ့္ ဒီလမ္းေတြက သူသြားေနက်လမ္းေတြေလ။ သူထြက္လာတုန္းကေတာ့ မိုးကမရြာေသး ။ေနာက္ျပီးဘီယာေလးေသာက္ထားသျဖင့္အနည္းငယ္ ရီေဝေဝျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လည္း ေၾကာက္စိတ္ကမရွိေပ။ ခုေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးမိုးေရမ်ားစိုရြဲကုန္သျဖင့္ ေသာက္ထားသည့္အရွိန္ေလးကလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့။ ရဲေဆးအရွိန္ေလးကလည္း မရွိေတာ့ေလေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဒီလိုရာသီဥတုမ်ိဳးနဲ႔ ဒီလမ္းေပၚမွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲဆိုေသာအေတြးက ေၾကာက္စိတ္အနည္းငယ္ဝင္လာေစသည္။ ဒီလမ္းက တစ္ခါတစ္ေလ လူျပတ္ခ်ိန္ေတြမွာ ရိုက္လုတတ္သလိုလို ဘာလိုလိုအသံေလးကလည္း ၾကားထားဖူးေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ဒါကျပသနာမရွိ ။လူေဇာ္က ကာရာေတးမွာခါးပတ္နက္ခ်န္ပီယံတစ္ေယာက္။ ေတာ္ယုံ လူဆိုး လူမိုက္ေတြေလာက္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ကေအးေဆးရင္ဆိုင္လို႔ရသည္ ျပသနာမရွိ။ ျပသနာရွိတာက သူက လူ လူခ်င္းသာ မေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ ငယ္ကတည္းက သရဲ တေစၧေတာ့အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ ေဟာ ခုလည္းၾကည့္ ေရွ႕ဆိုၾကာနီကန္ေရာက္ေတာ့မယ္။ ရသမ်ွဘုရားစာ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း အားတင္းကာ ဆိုင္ကယ္ကိုသတိထားေမာင္းလာေသာ လူေဇာ္တစ္ေယာက္ ၾကာနီကန္လမ္းခြအေရာက္မွာေတာ့ သူ႕ေရွ႕မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ကေန လူတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး သူ႔ဆိုင္ကယ္ကိုလက္ျပတားတာျမင္လိုက္ရသည္။ ''ဟင္ လူတစ္ေယာက္ တားေနပါလား လူဆိုးလား လူေကာင္းလား ငါသတိထားရမယ္'' သူစိတ္ထဲမွာေတြးလိုက္မိရင္း တဆက္ထဲမွာပဲ ''ဟာာ ဒီအခ်ိန္ၾကီးဆိုေတာ့ လူေရာဟုတ္ရဲ႕လားမသိဘူး ''ဆိုတဲ႔အေတြးကလည္းျဗဳန္းဆိုဝင္လာေလေတာ့ သူ႔ရင္ေတြဒိုင္းခနဲခုန္သြားရသည္။ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံကိုထိန္းရင္း ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္မေပးပဲ ေမာင္းခ်ပစ္ခ့ဲျပီးမွ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို အားကိုးတၾကီးဟန္ႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနေသာထိုသူကိုေတြ႔ရသည္။ တကိုယ္လုံးမိုးေရမ်ားစိုရြဲလ်က္ ခ်မ္းတုန္ေနသည့္ ဟန္ရွိေသာ ထိုသူ၏ပုံသဏၭာန္ကိုျမင္ိေတာ့ သူသနားစိတ္ကေလးအနည္းငယ္ဝင္သြားမိသည္။ ''ဟာ လူတစ္ေယာက္ပါလား ဘာမ်ားအကူအညီလိုလို႔ပါလိမ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ငါသြားေမးၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္'' သူ႔ဆိုင္ကယ္ကိုျပန္ေကြ႔လိုက္တာျမင္ေတာ့ ထိုသူက လက္ျပကာဝမ္းသာအားရေျပးလာသည္။ ''ဘာျဖစ္လို႔လည္းဗ် ဒီအခ်ိန္ၾကီး ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလည္း ဘာအကူအညီလိုလို႔လည္း'' သူေမးလိုက္ေတာ့ ထိုသူက ''ကြ်န္ေတာ္က ၾကံခင္းထဲမွာေနတာပါဗ်ာ ကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ ဒီၾကာနီကန္ဘက္ကိုလာရင္းမိုးခ်ဳပ္သြားလို႔ပါ အလာတုန္းကေတာ့ လိုင္းကားနဲ႔လိုက္လာတာပါ ခုလိုင္းကားေတြကလည္းမရွိေတာ့ဘူး အိမ္ကိုလည္းအေရးေပၚျပန္ရမယ့္ကိစၥေလးကေပၚလာလို႔ ခုလိုအရဲစြန္႔ျပီးထြက္လာရတာပါ။ မိတ္ေဆြအပန္းမၾကီးရင္ ကြ်န္ေတာ္လမ္းၾကံဳလိုက္ခ့ဲပါရေစဗ်ာ။ '' ထိုသူ႔စကားၾကားရေတာ့ သူေပ်ာ္သြားသည္။ သရဲေၾကာက္တတ္တ့ဲသူ႔အဖို႔ တစ္ေယာက္ထဲျပန္တာထက္စာရင္ ခုလိုအေဖာ္ေလးရွိေတာ့ အားတက္ရသည္မဟုတ္လား ။ ''ဟာ အေတာ္ပဲဗ် က်ဳပ္က12လမ္းမွာေနတာ ခင္မ်ားကို အိမ္ထိလိုက္ပို႔ေပးမယ္ ကဲ တက္ တက္ က်ဳပ္လည္းအေဖာ္ရတာေပါ့ဗ်ာ'' ထိုလူမွာမိုးရြာထဲဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနခ့ဲသည္မသိ ႏႈတ္ခမ္းေတြပင္ျပာကာ မ်က္ႏွာကလည္းျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ပင္ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ ''ဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြကေရာ ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွ ဘယ္က ျပန္လာတာလည္းဗ် တစ္ေယာက္ထဲ ဒီလမ္းေပၚမွာမေၾကာက္ဘူးလား '' ''ကြ်န္ေတာ္က မတၱရာကျပန္လာတာဗ် အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းတစ္ေယာက္ထဲေၾကာက္ေနတာဗ် ခင္ဗ်ားတားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ျခင္းရပ္မေပးတာပဲၾကည့္ေလ ခင္ဗ်ားတားတ့ဲေနရာကိုလည္းၾကည့္ေလဗ်ာ ၾကာနိီကန္နားမွာမွတားရတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုလန္႔သြားတာဗ် ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားပါလာေတာ့ က်ြ်န္ေတာ့အတြက္လည္းအေဖာ္ရေတာ့ အားရွိတာေပါ့ဗ်ာ'' '' ဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြက သရဲေၾကာက္တတ္လို႔လားဗ် '' ''ဟာ ကြ်န္ေတာ္က လူအခ်င္းခ်င္းသာမေၾကာက္တာ သရဲဆိုငယ္ကတည္းကအေသေၾကာက္တာဗ် '' '' အင္းး အာ့ဆို မိတ္ေဆြကသရဲေျခာက္ခံဖူးလို႔လား '' ''အာ အ့ဲလိုေတာ့ အေျခာက္မခံရဖူးပါဘူးဗ် ကဲ ထားပါဗ်ာ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ အ့ဲအေၾကာင္းေတြေျပာရတာ ၾကက္သီးထလြန္းလို႔ပါ '' ေျပာရင္းတစ္ဆက္တည္းလူေဇာ္ သူ႔လက္သူျပန္ပြတ္လိုက္မိသည္။ မိုးမိထားသျဖင့္အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ပဲလား ဘာလားေတာ့မသိ သူ႔လက္မွာတကယ္ပင္ၾကက္သီးဖုေလးမ်ားထေနေလသည္။ သူတို႔စကားတေျပာေျပာျဖင့္ေမာင္းလာရာ ၾကံခင္းဘက္သို႔ပင္ေရာက္ေတာ့မည္။ ''ေရွ႕မွာၾကံခင္းဘက္ေရာက္ျပီးဗ် ခင္ဗ်ားအိမ္ကဘယ္နားေလးလည္း'' ''ဟိုေရွ႔က လမ္းထိပ္မွာပဲ ရပ္လိုက္ပါမိတ္ေဆြေရ ဟိုးးနားခပ္လွမ္းလွမ္းကမီးေတြလင္းေနတ့ဲအိမ္ေလး ေတြ႔လား အ့ဲတာက်ဳပ္အိမ္ပဲ နီးေနျပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္အိမ္ကို လမ္းေလ်ွာက္ပီးေတာ့ပဲ သြားလိုက္ပါေတာ့မယ္ '' လူေဇာ္ သူေျပာသည့္ လမ္းထိပ္မွာဆိုင္ကယ္ရပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ထိုလူစိမ္းကဆိုင္ကယ္ေပၚမွဆင္းကာ ''ခုလို ကူညီတ့ဲအတြက္အမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မိတ္ေဆြေရ'' ''ရပါတယ္ဗ် ကြ်န္ေတာ္လည္းခင္ဗ်ားေၾကာင့္ အေဖာ္ေတာင္ရေသးတာပဲဟာ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားအိမ္က ဒီခ်ိန္ၾကီးထိ မီးေတြလင္းထိန္ေနေအာင္ထြန္းထားပါလား ဘာရွိလို႔လည္းဗ် '' ''ေအာ္ ဒါလား အိမ္မွာနာေရးရွိလို႔ ထြန္းထားတာပါဗ်ာ '' ''ေအာ္ အာ့ေၾကာင့္ခင္ဗ်ား ခုလိုညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္အေရးေပၚျပန္လာရတာကိုးး ဒါနဲ႔ ဘယ္သူဆုံးတာလဲဗ် '' ''တစ္ျခားေတာ့ ဟုတ္ပါေလေရာလား မိတ္ေဆြရယ္ က်ဳပ္ေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္နာေရးေပါ့ '' ''ငင္ ဟာ ေဟ့လူ ခင္ ခင္ဗ်ားကလည္းဂ်ာ က်ြန္ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္တတ္မွန္းသိလို႔ တမင္ေနာက္ေနတာမလား အ့ဲလိုေတာ့ မေနာက္ပါနဲ႔ဂ်ာ ဒီ ဒီခ်ိန္ၾကီးကို '' ''အာ မေနာက္ပါဘူးဗ် တကယ္က်ဳပ္နာေရးပါ မနက္ကမွက်ဳပ္ကို ၾကာနီကန္မွာ မီးသျဂိဳလ္ျပီးမွာ ဒီမွာေလ ခင္ဗ်ားမယုံရင္ၾကည့္ပါလား '' ေျပာရင္းတစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ထိုလူစိမ္းမွ သူ႔အက်ႋီလက္ကိုဆြဲလွန္ျပရာ မီးကြ်မ္းေနသည့္အဆီတဝင္းဝင္းႏွင့္ အသားမ်ားက မဲမဲသဲသဲမ်ားက ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ မီးေလာင္ေညွာ္နံ႕ၾကီးကေထာင္းခနဲထြက္လာျပီး ထိုလူစိမ္း၏မ်က္ႏွာမွာလည္း မီးကြ်မ္းထားသလို အေရခြံေတြလန္က်ကုန္ျပီး အေရမ်ားစိုစိစိနဲ႔ အဆီတဝင္းဝင္းျဖစ္လာကာ ပါးရိုးၾကီးေတြ သြားၾကီးေတြက တစ္ျဖည္းျဖည္းေပၚလာေလသည္။ လူေဇာ္ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ကာ သူ႔ေခါင္းၾကီးပုတ္ေလာက္ၾကီးၾကီးသြားသလိုခံစားရကာ ရင္ေတြတလွပ္လွပ္နဲ႔ ေသြးေတြဒိုင္းခနဲေစာင့္တက္သြားသလိုထင္ရသည္။ ''အမေလးးးသရဲ သရဲ အေမေရ ကယ္ၾကပါဦး သရဲပါဗ်ိဳ႕'' ''ဟာ ေဟ့လူ ေနဦးေလဗ်ာ ခင္ဗ်ားေမးလို႔လည္းေျပာျပရေသးတယ္ ေအာ္ ဒီလူႏွယ္ ေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာင္ေသခ်ာမေျပာလိုက္ရဘူး '' လူေဇာ္ကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကို ဘယ္လိုပင္ေမာင္းထြက္လာကာ ဘယ္ေတြသြားမိသည္မသိ ။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ေရမန္းေတြနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာလာဖ်န္းျပီး သူ႔ပခုံးကို ကိုင္လႈပ္ျပီးေခၚေတာ့မွသူသတိျပန္ဝင္ေတာ့သည္။ ျပီးမွျပန္သိရသည္က သူၾကံခင္းဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲကို ဆိုင္ကယ္အသားကုန္ေမာင္းဝင္လာတာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕ႏိုးလာရသည္တ့ဲ။ ပါးစပ္ကလည္းသရဲ သရဲနဲ႔အဆက္မျပတ္ေအာ္ေနတာေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းမွဘုရားစာရြတ္ကာ ေရမန္းနဲ႔ေလာင္းခ်လိုက္မွအသိျပန္ဝင္လာသည္တ့ဲေလ။ အ့ဲေန႔ညက သူအိမ္မျပန္ရဲေတာ့ မိုးလည္းလင္းေတာ့မွာဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ကိုခြင့္ပန္ကာ ထိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ တစ္ညအိပ္လိုက္ရသည္။ မိုးလင္းမွ သူ႔အိမ္သူျပန္ကာအေမ့ကို ညကအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့အေမက ရင္ဘတ္ကိုဖိျပီးဘုရားတကာ ''ဘုရား ဘုရား မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းသားရယ္ နင္ကံနိမ့္ေနတယ္ ဘုရားတရားမ်ားမ်ားလုပ္''ဟုေျပာေလေတာ့သည္။ လူလူျခင္းမေၾကာက္တတ္သည့္ ကာရာေတးအနက္ခ်န္ပီယံလူေဇာ္တစ္ေယာက္ သရဲႏွင့္လည္းေတြ႔ေရာမည္မ်ွအေၾကာက္လြန္သြားသည္မသိ။ သူညကဝတ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီမွာေၾကာက္ျပီး ရႈရႈမ်ားေပါက္ခ်ထားမိတာမွ တစ္ထည္လုံးနံေစာ္လို႔ ။သူ႔အေမေျပာသလိုပဲ သူကံနိမ့္ေနတယ္ထင္ပါ့။ခဏေနလ်ွင္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ဘုရားကန္ေတာ့ ေမတၱာပို႔အမ်ွေဝတာေတြလုပ္ရေပဦးမည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ရႈရႈေစာ္မ်ားနံေစာ္ေနေသာေဘာင္းဘီကို ယူကာေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔သာ……………။ THE END အမ္ႏိုင္း (oasis)